مثل یک غریبه گفتی من تو رو نمی شناسم

با یه لحن بی تفاوت زندگیمو تیره کردی

گفتی ممنون میشم از تو اگه دیگه برنگردی

با شنیدنش شکستم به کسی چیزی نگفتم

با خودم قرار گذاشتم دیگه یاد تو نیفتم

می دونم که از نبودم جامو خالی حس نکردی

من جواب ازت گرفتم با چه لحن تند و سردی

آخه من چطور عزیزم دیگه نشنوم صداتو؟

فکر نکن که بردم از یاد، لحن خوب خنده هاتو

لااقل برامون ای کاش مونده بود یه راه آشتی

حیف از اینکه واسه برگشت راهی رو باقی نذاشتی

آرزوی رفته بر باد من مزاحمت نمیشم

آخرش نشد بمونی واسه ی همیشه پیشم

شب مهتابه و چشمام بازم از یاد تو خیسه

 دیگه عادت شده با بغض واسه ی تو می نویسه

 کاش می فهمیدی که قلبم خونه ی آرزوهات بود

 یه نفس تنها نبودی همیشه دلم باهات بود

 آسمون و ماه نقرش با یه عالمه ستاره

 شاهدن که این پریدن دیگه برگشتی نداره

 رفتی بی اونکه بدونی دل من مال خودت بود

 حالا بغضای شبونم به خدا حال خودت بود

 سهم چشمای تو بودن توی دنیا هر چی داشتم

 واسه ی خاطر نازت جونمو گرو گذاشتم

 یه دروغ ساده اما قصه ی ما رو بهم زد

 سرنوشتمونو آخر با جداشدن رقم زد

 تو پشیمون شدی و من حالا صندوقچه ی دردم

 سخته اما باورش کن من دیگه بر نمی گردم

 اما یادت باشه حرفا مثل گوله های برفن

 خیلیا قربونی های بی گناه دو تا حرفن

 تو ترانه های من می درخشی تو همیشه

 اما من هرکاری کردم که ببخشمت نمی شه

حلالم کن اگه روزی گرفتار دلت بودم

نفهمیدم که خوش بودی و تنها مشکلت بودم


توو قاب عکس این دنیا فقط چشم تو رو دیدم

حلالم کن اگه هر شب توو افکار تو چرخیدم


خودت هر روز می گفتی که از تنهایی بیزاری

بگو این لحن دلگیرُ هنوز توو خاطرت داری؟؟


گلوم سرشــار از بغضه، یه بغض تلخو پژمرده

یه موسیقی پر درد از یه آهنگساز سرخورده


هوای خونمون سرده؛ گلامون سخــت بیمارن

چشام رو قاب عکس تو تگرگ اشــک می بارن


تو رفتی، برنمی گردی؛ گلا هم اینو می دونن

ولی هر شب به یاد تو قنوت عشق می خونن


صدای ساز ناکوکم می پیچه توی این خونه

گلا پرپر نشین؛بسّـــــه! دلم بن بســــت می مونه

بافتن را از یک فامیل خیلی دور یاد گرفتم که نه اسمش خاطرم است نه قیافه اش،
اما حرفش هیچوقت از یادم نمیرود، می گفت زندگی مثل یک کلاف کامواست، 
از دستت که در برود می شود کلاف سردر گم،
گره می خورد،
می پیچد به هم ، 
گره گره می شود، 
بعد باید صبوری کنی، 
گره را به وقتش با حوصله وا کنی، زیاد که کلنجار بروی ، گره بزرگتر می شود، 
کورتر می شود، 
یک جایی دیگر کاری نمی شود کرد، باید سر و ته کلاف را برید، 
یک گره ی ظریف کوچک زد،
بعد آن گره را توی بافتنی یک جوری قایم کرد،
محو کرد، 
یک جوری که معلوم نشود،
یادت باشد، گره های توی کلاف همان دلخوری های کوچک و بزرگند، همان کینه های چند ساله،
باید یک جایی تمامش کرد،
سر و تهش را برید،
زندگی به بندی بند است به نام "حرمت "
که اگر آن بند پاره شود کار زندگی تمام است...

وصیت کرده ام بعد از مرگم؛ همراه من 

دوتا فنجان چای هم دفن کنند!! 

شاید صحبت های من با خدا به درازا کشید... 

بهرحال دلخوریها کم نیست ازبندگانش ...

همانهایی که بی اجازه واردشدند

خودخواهانه قضاوت کردند

بی مقدمه شکستند

وبی خداحافظی رفتند

چـه زیبا! گفتم دوستت دارمـــــــ !

چه صادقانه پذیرفتیـــــــــ !

چـه فریبنده ! آغــوشم برایت باز شــد !

چه ابلهانه! با تو خوش بودمــــــــــ !

چـه كودكانه ! همه چیزم شدیـــــــــــ !

چه زود ! به خاطره یك كلمه مرا ترك كردیــــــــ !

چـه ناجوانمردانه ! نیازمندت شدمــــــــ !

چه حقیرانه! واژه غریبه خداحافظی به من آمــد!

چـه بیرحمانه! مـن ســوختمــــــــــ .... ..