چند روز سکوت به احترام دلم که بد جوری شکست

*فرشتگان روزی از خدا پرسیدند :

 بار خدایا تو که بشر را اینقدر دوست داری پس چرا غم را آفریدی؟

خداوند فرمود : غم را به خاطر خودم آفریدم چون این مخلوق من

که خوب می شناسمش تا

غمگین نباشد به یاد من نمی افتد.

نه کسی منتظر است...

نه کسی چشم به راه...

نه خیال گذر از کوچه ما دارد ماه...

بین عاشق شدن و مرگ مگر فرقی هست؟!

وقتی از" عشق " نصیبی نبری غیر از آه...!

دنیا را بغل گرفتیم

گفتند: امن است هیچ کاری با ما ندارد

خوابمان برد...

بیدار شدیم٬

دیدیم آبستن تمام دردهایش شده ایم...

حسین پناهی

دلم به بهانه همیشگی گریست...

بگذارید بگرید و بداند

هر آنچه خواست ،همیشه نیست...!!!

نامم را پدرم انتخاب کرد!
نام خانوادگی ام را یکی از اجدادم!
دیگر بس است!
راهم را خودم انتخاب خواهم کرد...

(دکتر علی شریعتی)

دلم گرفته ...

تنهایی عذابم میده...

وجدانمو بغل گرفتم !!!

اشکامو روشونه هاش ریختم...

باید تحملم کنه

من دارم تاوان خواب ناوقت وجدانمو میدم

صبح دم بلبل با گل نوخاسته در باغ گفت  

ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت

گل بخندید که از راست نرنجیم ولی                 

هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت

لحظه های سکوتم :

پر هیاهو ترین دقایق زندگیم هستند

مملو از آنچه می خواهم بگویم

و نمی گویم.......!!!!!

گیرو ده ی ده ردیک بوم ...

که س نه ی زانی چیم به سه ر هات...

له روِژانه ده ترسم

که ماندوو له ئاگری  ده رونم  هه ل پروسکم!!!

دیشب خدا رو دیدم

      گوشه ای آرام می گریست

     من هم کنارش رفتم و گریستم

    هر دو یک درد داشتیم

  آدم ها...

پیم خوشه بگریم

پیم خوشه هه‌نیسكه‌كانم بی‌ده‌نگ بن

با هیچ كس نه‌زانی فرمیسك دریژم

ئاخر ماسی‌یه‌كی دلم

ئه‌ترسی بمری

له ته‌نیایی و دووری ئاسمان

دستم بوی گل می داد، مرا به جرم چیدن گل محکوم کردند

اما هیچ کس فکر نکرد شاید من شاخه گلی کاشته باشم.(چه گوارا)

ئازیزه که  م

هه مو کاتو ساتئک چاوه روانتم

به هیوام هه لگه ریته وه...

وه کو  شنه ی به هاران...

زوولفانم ببشه نی ته وه

در عجبم ...

گه چرا هروقت حرف از صداقت شد

صدا ،قط شد...

کسی کمک نیومد منم رفتم

دنیا ازت دلگیرم...

از خودت و از آدمات...

بد باهام تا کردین!!!

رسمش این نبود

شاید لایق نبودم ...ولی حقم این نبود

شەو ڕاشکا
ئەژنۆم شل بوو
مانگ بە تاقی ئاسمانەوە هەڵپروچکا
دەرگەکەتم لێ بکەوە
ئەمشەو هاتووم
بۆ چنینی
چەپکە نێرگزێکی چاوت
بۆ وچانێ
بۆ خەونێ، تۆزە گریانێ
لەسەر هەوری قژی خاوت


ئەمشەو هاتوم
ترووسکایی شاری یادگار بانگی کردوم
لەگەڵ سیمای مناڵیما
لەگەڵ خەمی شۆڕەبیما
هاتووم ناگەڕێمەوە
یا پێت دەگەم
یا وەک مۆمێک
دەسوتێم و دەتوێمەوە

دەرگەکەتم لێ بکەوە
هەر دڵدارەکەی جارانم
هەر کێڵگەکەی بەر دەرگەتم
هەر تێنوەکەی بەر کڕێوە و با و بارانم

دەرگەکەتم لێ بکەوە
من ئەو کەسەم
تا دوێنێ بوو
لە ناو گەرووی ڕوناکیدا دەتشاردمەوە
لە ناو جامی مەترسیدا دەتخواردمەوە
کات لە ژێر باڵی ئاسمان
خەریکە باوێشک دەدا
شوێن قەلەڕەشێکی کپە
دەرگەکەتم لێ بکەوە
شتێک نیە شیرینتر بێ
لە خشپەی پێ و چرپەی چپە

دەرگەکەتم لێ بکەوە
کفت و ماندووی ڕیگای دوورم
وەکو جاران کەمێل لەلات دەمێنمەوە و ڕادەبوورم

شەو ڕاشکا
ئەژنۆم شل بوو
مانگ بە تاقی ئاسمانەوە هەڵپڕووکا
دەرگەکەتم لێ بکەوە
دار و بەردی بەر دەرگەتان هاتنە تکا.

(مامۆستا عەبدوڵڵا پەشێو)

ترجمه ماموستا حقیقی از شعر معروف دل میرود زدستم  (حافظ)

دل ده رده چي له ده ستم، تو خوا بلين به ياران

    حه يفي كه ئاشكرا بوو، رازي دلم له شاران

    دانيشتوواني كه شتين، ئه ي بامراده بشنه

 تا ئه و چه ليش ببينين، ديداري ياري جاران

   بروانه ده وري گه ردوون، ده روژه هاتن و چوون

 داچينه تووي چاكه ي، بيكه به راو به ياران

  دوي شه و له نيو گول و مول، به چريكه خويندي بولبول

  ئاماده كه ن سه بووحي، ئه ي كوري مه ي گوساران

  ئاسوده يي دوو دنيا مانايه له و دوو پيته

 شاياني دوست و دوژمن، پيك هاتن و موداران

  ئه و ئاوه تا له سوفي، نيوي خراپي لي نا

    شيرين و خوشه بومه، وه ك ماچي گول عذاران

    حـافز مه گه ر به خوي بو خه رقه ي به مه ي له نوِيژ چو

    ئه ي شيخي توبه داده ر، بروانه ئيختياران

پریشانی من از این نیست که به من دروغ گفته ای،از این

آشفته ام که دیگر نمی توانم تورا باور کنم...

گرفتارم به نازی چاوه کانی مه ستی فه تتانت
بریندارم به تیری سینه ﺳﯚزی نێشی موژگانت

به زوڵف و په رچه م و ئه گریجه کانت غاره تت کردم
دڵێکم بوو ئه ویشت خسته ناو چاهی زه نه خدانت

جه نابا عاشقان ئه مڕۆ هه موو هاتوونه پابۆست
منیش هاتم بفه رموو بمکوژن بمکه ن به قوربانت

ته شه ککور واجبه بۆ من ئه گه ر بمرم به زه خمی تۆ
به شه رتێ کفنه که م بدوی به تای زوڵفی په رێشانت

له کوشتن گه ردنت ئازاد ده که م گه ر بێیته سه ر قه برم
به رۆژی جومعه بمنێژی له لای جه معی شه هیدانت

که سێ تۆ کوشبێتت رۆژی حه شرا زه حمه تی ناده ن
ئه گه وه ک من له ئه م دونیایه سووتا بێ له هیجرانت

هه میشه سوجده گاهم خاکی به ر ده رگانه که ی تۆیه
ره قیب رووی ره ش بێ نایێڵێ بگا ده ستم به دامانت

له شه رت و هه م وه فاداری خۆتۆ مه شهووری ئافاقی
فیدای شه رت و وه فات بم،چی به سه رهات مه یلی جارانت؟

ووتیان :ئه شق چیه؟؟

ووتم : ئاگره...

ووتیان : به چاو دیته؟؟؟

ووتم : له ناوی سوتاوم...!!!

ئه ونده یک ئه ستئره یک ...

له ئاسمانی دلمدا!!!

جئت را خستو بو...

چیت لئ هات ...

ئاسمانی دلم رووشنایی نه ما...

می بویم گیسوانت را

تا فرشته ها حسودی کنند

شانه می زنم موهایت را

تا حوری ها سرک بکشند از بهشت برای تماشا

شعر می گویم برای تو

تا کلمات کیف کنند

مست شوند

بمیرند

(مصطفی مستور)

ما زیاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه می پنداشتیم
تا درخت دوستی کی بر دهد
حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم
گفت و گو آیین درویشی نبود
ورنه با تو ماجراها داشتیم
شیوه چشمت فریب جنگ داشت
ما خطا کردیم و صلح انگاشتیم...
.

مثل باران دم صبح لطافت داری

مهر می ورزی و در مهر مهارت داری

چه قشنگ است که در سابقه ات ثبت شده

به ولخرجی در عاطفه عادت داری

سکوت می کنم و عشق ، در دلم جاری است
که این شگفت ترین نوع خویشتن داری است
تمام روز ، اگر بی تفاوتم ؛ اما
شبم قرین شکنجه ، دچار بیداری است
رها کن آنچه شنیدی و دیده ای ، هر چیز
به جز من و تو و عشق من و تو ، تکراری است
مرا ببخش ! بدی کرده ام به تو، گاهی
کمال عشق ، جنون است و دیگرآزاری است
مرا ببخش اگر لحظه هایم آبی نیست
ببخش اگر نفسم ، سرد و زرد و زنگاری است
بهشت من ! به نسیم تبسمی دریاب
جهانِ جهنم ما را ، که غرق بیزاری است

(حسین منزوی)

سینــــه از آتـش دل در غم جانـانـه بسوخـت

آتـشــی بـود در این خـانـه که کاشانه بسوخـت

تـنــم از واسـطــه دوری دلـبــر بـگـداخــــــت

جـانــم از آتــش مـهــر رخ جـانـانـــه بسوخـت

سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع

دوش بر مـن ز سر مهـر چـو پروانـه بسوخـت

آشنـائـی نه غریـبـست که دلسـوز مـن است

چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخـت

خـرقـــــه زهـد مـرا آب خـــــرابـات ببــــــرد

خـانـــه عقـل مـرا آتـش مـیـخـانــــه بسوخـت

چـون پیـالـه دلم از تـوبـه که کـردم بشکسـت

همچـو لالـه جگـرم بی مـی و خمخــانه بسوخـت

ماجـرا کم کـن و بازآ کـه مـرا مـردم چـشـــــــم

خـرقـه از سـر بـدرآورد و بشـکـــرانـه بسوخـت

تــرک افسـانـه بگـو حـافــظ و مـی نـوش دمی

که نـخـفـتـیـم شـب و شمـع بافسانـه بسوخـت