کوه های غرورم از گناه رفتنت آب شده

   تا قبل از سیل برگرد …

  سیل که بیاید همه را با خود می برد

  حتی خاطراتت را

ﭘﺎﯾﯿـــــــــﺰ !!...

  ﺍﺑــــــﺮﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻔﺮﺳﺖ ...

  ﺷﺴﺘﻦ ﺍﯾﻦ

    ﮔـــــــــﺮﺩ ﻏـ ـ ـ ـ ـﻢ ﺍﺯ ﺩﻟـــــــ ﻣـ ـ ـ ـ ـﻦ

    ﭼﻨﺪ ﭘﺎﯾــﯿــﺰ

    ﭼﻨﺪ ﺑــــــــــﺎﺭﺍﻥ

    ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ...

زخم ها ” خوب می شوند اما “ خوب شدن ” با “ مثل روز اول شدن ” خیلی فرق داره

. . .

کاش میشد مثل یک “ در ” به رفتن و آمدن آدمها عادت کنیم . . .

قصه عشقم  را به بیگانگان نمی گویم ، چرا   که

این کلاغ های  غریب

بر کلاه حصیری مترسک نیز آشیانه  می سازند

ناگهان آمد و زد، آمد و کشت ،آمد و برد

 او فقط آمده بود از دل ما  رد بشود

مرا که آزردی پس 

آرام تر  سکوت می کنم!

شاید صداي بي تفاوتي هايم   آزارت دهد ...

با توام....

عمریست تقلید شطرنج بازان فهیم را در میاورم

ناگاه فهمیدم اصلا حریفی در کار نیست

من مات بی حرکتی خود شده ام

آرام بگیر دلم …

تنگ نشو برایش …

مگر نشنیدی جمله ی آخرش را !

“چیزی بینمان نبوده

نــــــــــــه …
هوا سرد نیست …
سرمای کلامت، دیوانه ام میکند …
بی رحم !
شوق نگاهم را ندیدی؟
تمام من به شوق دیدنت، پر میکشید …
ولی …
همان نگاه بی تفاوتتــــــــ …
برای زمین گیر شدنم کافی بـــــــــــــود …

سکوت و صبوریم را

به حساب ضعف و بی کسی ام نگذار !

دلم به چیز هایی پایبند است که تو یادت نمی آید

واژه هـــایم رنـــگ بــاران دارد…

وقتـــی از تـــو مــی نویســم،قلبــــم خیـــس دلتنـــگی اســــت…

وچشمــــانم طـــوفــــانی؛

چـــه زود بــا هــم بــودنمـــان خـــاطــره شد…

وکـــاش خـــاطـــره هــامـــان بــی رنــگ نشــونـــد….

دلگیرم خدا...

نکند کسی جایم را پر کرده باشد...

و سهم من از عشق او اشکهای شبانه باشد

فقط رفت  بدون  کلامی که بوی اشک دهد...

فقط رفت  بدون نگاهی که بوی حسرت داشته باشد...

فقط رفت ...

فقط رفت و من شنیدم  توی دلش گفت :

راحت شدم.

شهامت دارم...

کسی را دوست دارم که

هـــــــــــــــیچ وقت !!!

هــــــــــــــیج زمان!!!

سهم من نخواهد بود!!!

از “نبودنت” دلگیر نیستم…

از اینکه روزگاری “بودی”، دلگیرم

شتێک لەدوای من بەجێ نەماوە

ڕۆژانی خۆڵە مێشی من تەواو بوو

لە من شتێک نەماوەتەوە جگە لە مشتێک هەست

من لەم دڵە تەنگەوە هەموو شتێ لە خاچی ئەشقی تۆ دەبینم

لوتکەی پێویستی من بە تۆ ئێستایە

ئێستا دەستەکانم بگرە

ئێستا نوقمی تەمەنی تۆم


چیــــزی به پایان من نمانده

روزهای خاکستــری من تمام شوید؛ از شما بیــــزارم

از من چیزی نمانده جـــز مشتــی احســاس

من در این بـــرزخ دلتنگــی هرشب مصلــوب عشــق تو می شوم

اوج نیـــاز من به تـو حالاست

... حالا دست هایم را بگیـــر

حالا که غـرق تمنــــای توام

خه‌د‌ه‌نگی چاوی شۆخی تۆ له دڵ بردوویه‌تی ئارام

دست مریزاد پروردگارم

چه پوست کلفتی برایم آفریدی ...

که تاب تازیانه سرنوشت را بیاورد

چه دل صبوری به سینه ام سپرده ای ... 

که شده گورستان آرزوهایم

و چه شانه هایی ...

که این چنین بارسنگینی را بدوش میکشند و نمیشکنند

و چه چشمان منتظری که باید ببینند و نخواهند

وچه گوش هایی که ...

نصیحت نصیحتگران زاهد امروز ،

دنیاپرست دیروز را باید بشنوند

بازهم میگویم « الحمدلله

کاش آنقدر که آدمها دلم را شکستند

یک بــــــــــار

خلوتم را می شکستند