خدایا  آرزویم خیلی  بزرگ بود؟که دست رد به سینه ام زدی؟

اما من هنوز بّه خداییت ایمان دارم و به حکمتت باور..................

میروم.

مرا ببخش که ســــاده بودنم دلت را زد...

مرا ببخش اگر عشــــق ورزیدنم چشمانت را بست...!!!

می روم تا آنان که توانا ترند... تو را به اوج
 
بودنــــت برسانند ...

آوای باد انگار ، آوای خشکسالیست

دنیا به این بزرگی یک کوزه ی سفالیست

باید که عشق ورزید ، باید که مهربان بود

زیرا که زنده بودن هر لحظه احتمالیست

چه سکوتی دنیارا فرا میگرفت
اگرهرکس فقط
به اندازه ی صداقتش سخن میگفت.

بعضی زخمها هست

که هر روز صبح،

باید روشون باز کنی، نمک بپاشی!..

تا یادت نره دیگه

سراغ بعضی آدمها نباید رفت!

(حسین پناهی)

ینجا پايیز است آنجا را نمیدانم..
هیچگاه افتادن برگ‌های زرد درخت‌ها

را اینگونه بر روی سر خود،زیبا احساس نکرده بودم،..
گویا جشنی است از تکرار خاطره‌های دور من،..
اینک که مینویسم باز دارم مسیر تکراری هر روز خود را قدم می‌‌زنم

از کسی دلگیر نیستم...

 از دلم دلگیرم ...

که نامردی ها را صبورانه تاب میاورد

 عجب صبری دارد

آدمهاي ساده را دوست دارم.

همان ها که بدی هيچ کس را باور ندارند؛

همان ها که برای همه لبخند دارند؛

آدم های ساده را دوست دارم؛

بوی ناب آدمیّت مي دهند...

خدایا ...

بازیگران صحنه های زندگی خوب نقش بازی میکنند...

فراموش نکن من هم هستم...

آدمــک آخـر دنیـــــــاست بخند

                     آدمک مـرگ همین جاست بخند

دست خطی که تو را عاشق کرد

                       شوخی کــــــاغذی ماست بخند

آدمــــک خر نشوی گریــه کنی

                       کل دنیــــــــــا سراب است بخند

آن خــدایی که بزرگش خواندی

                     به خدا مثل من تو تنهاست بخند!

خدایا...

در میان این همه چشم,

نگاه تو

مرا بی نیاز میسازد

از هر نگاهی

باید فراموشت کنم چندیست تمرین می‌کنم

من  می‌توانم می‌شود ، آرام  تلقین می‌کنم

با عکسهای دیگری تا صبح صحبت می‌کنم

با آن اتاق ِ خویش را  بیهوده تزیین می‎کنم

سخت است اما می‌شود در نقش یک عاقل روم

شب نه دعایت می‌کنم  نه صبح  نفرین می‌کنم

حالم نه اصلاً خوب نیست تا بعد بهتر می‌شود

فکری  برای  این  دلِ  تنهای  غمگین  می‌کنم

 من می‌پذیرم  رفته‌ای  و برنمی‌گردی همین

خود را برای درکِ این صدبار تحسین می‌کنم

از جنب و جوش افتاده‌ام  دیگر نمی‌گویم به خود

وقتی {می رود} ، آن می‌‎کنم این می‌کنم

خوابم  نمی‌آید  ولی  از  ترس ِ  بیداری  به  زور

با لطفِ قرص ِ قدّ ِ نُقل یک خواب ِ رنگین می‌کنم

این درد ِ زرد ِ بی‌کسی بر شانه جا خوش کرده است

از  روی ِ عادت  دوستی  با   بار ِ  سنگین   می‌کنم

هر چه دعا کردم نشد شاید کسی آمین نگفت

حالا  تقاضای  دلی  سرشار  از  آمین  می‌کنم

نه اسب، نه باران، نه مرد، تنهایم و این دائمی‌ست

اسب  حقیقت را خودم  با این  نشان  زین می‌کنم

یا می‌برم، یا باز هم نقش شکستی تلخ را

در خاطرات  سُرخ خود  با رنج آذین  می‌کنم

حالا  نه  تو  مال  منی ، نه  خواستی  سهمت  شوم

این مشکل من بود و هست در عشق گلچین می‌کنم

کم‌کم  ز یادم  می‌روی  این روزگار و رسم اوست

این جمله را با تلخی‌اش صد بار تضمین  می‌کنم

نمی بخشمت...
نه بخاطر خودم...
بیشتر بخاطر مآدرم...
که
بعد از رفتنت....
تموم لحظه هآی بی قرآری منو...
یوآشکی پشت در اتاقم گریه کرد...

خدایا اگر روزی فراموش کردم که خدای بزرگی دارم...

 به عزت و جلالت سوگند تو فراموش نخواهی کرد که بنده ی کوچکی داری...

دیوار احساس من را،

همه…

کوتاه می پندارند ،

اما چه می دانند ،

در پس این دیوار کوتاه ،

زمینش عمق فراوان دارد....

بعضی آدما حرمت ی برای دیدن و  شنیدن نداشتن...

چند روزی سکوت در برابر نامردمی ها شاید آرامش رفته را برگرداند.