زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست .... پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست

نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان .... نیم شب دوش به بالین من آمد ، بنشست

سر فرا گوش من آورد به آواز حزین   .... گفت : ای عاشق دیرینه ی من ؛ خوابت هست ؟!

عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند .... کافر عشق بود گر نشود باده پرست !

(خواجه شیرین سخن)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: